Mijn rug zette me even stil

Twee weken geleden fietste ik een steile heuvel op. Iets wat ik normaal gesproken nooit doe, maar het was een mooi moment. Ik voelde me sterk en fit – en het was écht leuk om te doen.

De volgende dag voelde mijn rug wat stijf, vooral bij het achteroverbuigen, maar het leek mee te vallen. Het was vrij mild en werd langzaam minder. Ik hield me er dus niet meer zo mee bezig. Wel werd mijn yoga practice wat milder.

En toen, twee weken later, werd ik wakker en kon ineens bijna niets meer. Ademen deed pijn. Achteroverbuigen ging niet, voorover ook niet. Zitten, liggen – alles voelde verkeerd. Mijn hele lijf leek te protesteren. Als ik iets op de grond liet vallen, was het een hele opgave om het weer op te rapen. En dat terwijl ik dacht dat ik juist voorzichtig was geweest. Wat gebeurde hier?

📍 Het lichaam onthoudt

Wat ik inmiddels goed begrijp: het lichaam houdt bij. Niet alleen dat ene fietsmoment, maar alles wat eromheen speelt. Fysieke belasting, opgebouwde spanning, stress, vermoeidheid – het stapelt zich op. Tot er een moment komt waarop je lijf een duidelijke ‘nee’ uitspreekt.

Die ‘nee’ voelde ik in mijn middenrug. Eerst met uitstraling naar boven en beneden, later zakte het langzaam richting mijn onderrug. Dat afzakkende gevoel stelde me gerust: het was dus waarschijnlijk ‘gewoon’ iets op spierniveau. Want zorgen maakte ik me in de eerste instantie zeker, ik kreeg zelfs even paniek. Bizar wat gedachten dan met je doen – ineens denk je dat je van alles mankeert en dat je misschien nooit meer yogales kunt geven. Gelukkig kon ik mijn gedachten zien als gedachten. Terug naar mijn adem, terug naar mijn lijf. Gedachten heb je, je bént ze niet.

🤍 Blessures zijn soms ook boodschappen

Tijdens mijn opleiding tot holistisch therapeut leerde ik dat pijn niet altijd betekent dat er iets stuk is. Soms is het een signaal. Een uitnodiging. Mijn middenrug is een plek waar altijd weinig beweging zit. Er zit ook een milde scoliose, die me energetisch gezien nieuwsgierig maakt. Het voelde alsof mijn lijf even wilde stoppen met ‘doorgaan’, ook al besefte ik pas later dat ik daar middenin zat.

Ik gaf mezelf veel reiki, maakte korte wandelingen, en vooral: ik deed het radicaal rustiger aan. Ik annuleerde een les – iets wat ik altijd moeilijk vind om te doen. Wat ook hielp, was vriendelijk tegen mezelf praten. Dat bracht de angstige gedachten tot rust. Vrij snel voelde ik ook enorme dankbaarheid. De trage versnelling voelde eigenlijk heel fijn. (Oké, het weer hielp ook mee – het waren echt zomerse dagen, met overal om ons heen prachtig groen.)

🔎 Waarom het ineens ‘mis’ kan gaan

Misschien herken je het: je voelt al een tijdje iets kleins – een trek, een stijfheid – maar het lijkt wel mee te vallen. En dan ineens, op een ogenschijnlijk willekeurig moment, is het raak. Dat kan te maken hebben met:

• Opgespaarde spierspanning: Kleine overbelastingen hopen zich op en geven pas later klachten.

• Compensatiegedrag: Andere spiergroepen nemen onbewust werk over, tot ze niet meer kunnen.

• Zenuwstelselreacties: Soms gaat het lichaam in ‘beschermstand’, vooral na rustmomenten zoals slaap.

• Emotionele factoren: Spanningen die je mentaal aan de kant schuift, kunnen zich fysiek uitdrukken.

🌿 Terug naar zachtheid

In plaats van direct te willen ‘fixen’, gaf ik mezelf toestemming om te voelen, te luisteren. Wat wil deze pijn zeggen? Waar vraagt mijn lichaam om? Het antwoord was niet eenduidig. Het was eerder een beweging terug naar mezelf. Stilte. Acceptatie. En steeds een kleine stap richting herstel.

Ik maakte zelfs een meditatie over – zacht blijven bij wat pijn doet – niet als oplossing, maar als ontmoeting. Om bij je lichaam te blijven, ook als het lastig is. In de meditatie maken we ook contact met het hele lichaam, de plek van de pijn en de ruimte eromheen. Dit soort oefeningen brengen vaak waardevolle inzichten met zich mee – als je durft te luisteren.

💬 Misschien herken je dit?

Blessures, spanningen, pijntjes – we maken ze allemaal mee. En meestal willen we maar één ding: dat het zo snel mogelijk over is. Maar wat als je het ook even mag laten zijn? Niet omdat het fijn is, maar omdat het eerlijk is. Omdat je lichaam, hoe lastig ook, misschien iets waardevols probeert te vertellen.

Luisteren naar je lijf betekent ook weten wanneer je hulp nodig hebt. Heb je klachten die aanhouden of verergeren? Twijfel je over wat je voelt? Raadpleeg dan altijd een arts of therapeut. Luisteren naar je lichaam betekent ook: weten wanneer je hulp nodig hebt.

💛 Heb jij wel eens iets soortgelijks meegemaakt? Laat het me weten. Je verhaal delen helpt niet alleen jezelf, maar vaak ook een ander.

🧘‍♀️ Mini-oefening: Leg je hand op de plek waar je iets voelt, adem daarheen. Niets hoeft te veranderen, alleen voelen wat er is.

Gun jezelf tijd om te voelen. Je lijf fluistert – soms moet je gewoon even stilstaan om het te horen.

Liefs,

Marloes